2. WIERSZE LIDII ENGEL

LIDIA ENGEL

Kolejność

Był czas zasiewów

był czas wzrastania

był czas żniw

opustoszały pola

plony całego życia

powiązane w snopki

ułożone w stogi

czekają na przewoźnika

**

Oswajanie

Nie będę na nią czekała

zza drzwi zamkniętych

wyjdę naprzeciw

wbrew białym tabletkom

bólowi chylącemu ciało ku ziemi

otwieram drzwi na oścież

uzbrojona w wiarę nadzieję i miłość

wkraczam na ścieżki nie poznane

**

Reinkarnacja

z prochu powstałeś i w proch się obrócisz

Uwięzione w posrebrzanej klatce

rozsypują się radości smutki

uniesienia i upadki

zachwyty i trwogi

sypie się wypalone życie

poprzez popioły czasu

patrzę poza śmierć

może gdzieś kiedyś

z prochu powstanie inne życie

opuści srebrną klatkę

i pójdzie w świat

nową drogą przeznaczenia

**

Obawiam się…

Po bluzeczce małej dziewczynki z Aleppo

spływa gorzka łza, znacząc na bieli

krwawy znak zapytania

dlaczego?

Ruiny gruzów kłują niebo,

pod gorącym słońcem rozpadają się

cegła po cegle,

zamiera wyludnione miasto.

Mali ludzie

podobno stworzeni na podobieństwo,

mściwi, obłudni, żądni władzy

nie tylko tam,

niszczą co piękne, dobre,

niszczą życie

Za cenę panowania nad światem, nad umysłami

unicestwiają .

**

Gdzie są

Gdzie jesteście

rozsłonecznione dni

rozśpiewane lasy

rozzielenione ogrody

złociście rozgrzany

piasek plaż

dokąd odeszliście

milczą opadłe liście smutnych drzew

pochylona jesiennym wiatrem tęsknota

oddala się

**

Pożegnania

Żegnajcie góry moje

owiane wiatrem pamięci

kaskady potoków

szczyty błękit kłujące

trawy połonin w pokłonie

rozdzwonione hale

żegnajcie morza

liżące stopy mokrym chłodem

niosące na falach ku bezkresowi

teraźniejszość

żegnajcie lasy

przytulane do serca

zielenią listowia

zapachem igliwia

śpiewami ptaków

miękkością mchów

żegnajcie ogrody

malowane

kwietnymi rabatami

rozkwitaniem pąków

żalem ogarniam

kruchość czasu

wszystkie niespotkania

niedotknięcia

niepoznania

niespełnienia

**

Tkanina

Tyle spraw dokonało się

tyle zaczętych czeka

pęcznieje czas

utkany z marzeń pragnień

niedosiężnych szczytów

nieosiągalnych celów

szczelnie zamknięty pęka w szwach

zszywane nicią pajęczą pęknięcia

rozsypują minuty godziny dni miesiące lata

zebrane zawisną utkaną tęczą barw

na ścianach oczekiwania

**

Wiosenny poranek

Mój miły

senne unieś powieki

z dalekiej snu krainy wróć

spójrz

już słońce promieniem rozświetla szyby okien

cienie liści z drzew wysokich

plamami wesoło igrają na ścianie

a wiatr

z woalem firanki

tańczy walca na trzy pas

podaj mi rękę

pójdziemy łąkami otuleni ranną mgłą

zasłuchani w śpiew kosa

czujesz krople na rzęsach?

to rosa tak pięknie lśni w słońca promieniach

nie zmieniaj rytmu serc naszych

zajdziemy w cieniste lasy

pod zieleni baldachimem

przytuleni ramionami

zapomnimy chwile złe

uśmiechami obdarzymy wiosny czas

kwietne łąki w mgieł oparach

ranną rosę świergot ptaków

miłość w nas

**

Pierwiosnki dla mamy

Pamięcią wciąż powracam w me dziecinne strony,

marzeniami wędruję po kwiecistych łąkach,

rankiem, lekko jak motyl pośród kwiatów stąpam

i twarz zanurzam w żółtych kwiateczków korony.

W zakolach bystrej rzeki, na ciepłych płyciznach,

całe naręcza pierwiosnków rozrzuciła wiosna.

Ich woń gorzkawa, urok, i barwa radosna,

zieleń łąk, wody błękit – to moja ojczyzna

Był biały dom nad Bugiem, a w nim ukochana,

serce miłości pełne, najlepsza mateńka,

dla niej kwiatki zrywałam od wczesnego rana.

Powracam po latach, gdzie mogiła maleńka,

a w niej moja złocista, piaskiem przysypana.

I smutnieją pierwiosnki w mych dorosłych rękach.

**

Dzień Kobiet

Kochany wieszczu Adamie

ja tutaj zakładam veto

nie jestem żaden puch marny

z krwi i kości jestem kobietą

spójrz na siedzące tu panie

piękne zadbane i świeże

więc skądże to porównanie

z pierzem

anieli nam nie zazdroszczą

skrzydeł nie mamy – na razie

a jeśli któraś posiada

to raczej skrzydła pegazie

złoto- owszem, lubimy

i nie jest to żadna herezja

że złotem dla nas są słowa

i proza i poezja

kobiety ci oświadczają

puch – to nie nasza natura

a ponad puch przedkładamy

dobre i mądre pióra.

**

Figlarz maj

Cudownie umaił się maj na zielono

Tam kwietny dywan rozścielił pod stopami

Rosą deszczu sypnął, łąki skropił łzami

Tu promień słońca rozświetlił nad głową

Wybłękicił szare lusterko jeziora

Aby móc zalotnie przeglądać się w fali

Skwery i ogrody wyfiolecił bzami

Zielonością liści drzewa obdarowal

Naszą ziemię okrył nadziei welonem

Kwitnieniem jabłoni, zbożem wykłoszonym

Na sznureczku tęczy rozwiesił kolory

Księżycowym blaskiem wysrebrzył wieczory

Zamącił młodym w umysłach i sercach

Zawirował, rozkochał i uciekł…

Do czerwca !

**

Majowe kwiaty

Zielona Góra pachnie bzem

jest kolorowo i kwieciście

rozkwitły skwery i ogrody

wzrok wabią fioletowe kiście

zadomowiły się na dobre

zostaną z nami tu na dłużej

kochamy ich zapach i barwy

dobrze bzom

w Zielonej Górze

**

Jaskółka

Jestem ptakiem

kocham wolność i przestrzeń

znakiem czarnej błyskawicy

kreślę błękit

kocham człowieka

nie zawsze z wzajemnością

z ufnością

wznoszę swój dom obok

rok rocznie żegnam człowieka

jeśli czeka z tęsknotą

z dalekich dróg powrotów

w darze przyniosę wiosnę.

**

Gniazdo

Na deszczowych szybach

rozmazał się czas

za oknem bocianie gniazdo

straszy pustką

spływa kroplami smutku

tęsknoty

a „gniazdownicy” daleko.

Szybujcie raźniej

podniebnymi szlakami powrotów

omijajcie rafy niebezpieczeństw,

radość i wiosnę skrzydłami nieście

czekamy!

**

Feniks

Marzenia realne, nierealne

płoną na stosie złudzeń

bezpowrotność nie odbiera nadziei

wychodzę na spotkanie

chwil niespodziewanych, a cudownych

wydarzeń nieoczekiwanych, a miłych

przyjaciół dotąd nieznanych, a wspaniałych

z wypalonych popiołów

niczym Feniks

wyrasta apetyt na życie.

dziś usłyszałam skowronka

dźwięczał radością doczekania kolejnej wiosny

**

Oksymoron życia

Noce spokojne snem

noce bezsenne

dnie pełne radości

dnie smutne

słowa kojące i łagodne

Słowa raniące i okrutne

czas przepełniony nadzieją

i czarny czas zwątpienia

raz dni umykają zbyt szybko

i stagnacja gdy nic się nie zmienia

życie sprzeczności przeplata

są w nim blaski i cienie

a śmierć

to blasku utrata

czy z cienia wybawienie?

**

Fale życia

Z wysokości wydm spoglądam

na falujące morze

leniwie fala za falą dąży

na lekkiej bryzie spoczywa czas miniony

czas lata i wiosny

na słońcem wysrebrzonej

igrają chwile radosne

tamta mroczna otchłanią

niesie ból i dawne lęki

następna unosi troski i życiowe rozterki

fala grzywiasta burzliwe lata spienia

na najdalszej zza horyzontu płyną marzenia

wszystkie ku brzegowi dążą

czy wszystkie dopłyną

i kiedy to się stanie

odwieczna tajemnica

bez odpowiedzi pytanie

                                                                                                      LIDIA ENGEL

3. WIERSZE EWY KWAŚNIEWICZ

EWA KWAŚNIEWICZ

Wiersze o tańcu

Taniec

Ręka śliska się

Po gładkiej tafli skóry

Łukiem otacza piersi

Piruetem okrąża pępek

Tanecznym muśnięciem

Przesuwa się wzdłuż pleców

Jak zwiewna tancerka

Ledwie mnie dotykając

Zamienia lód moich oczu

W ciepły błękit wiosny

Tango

Dzisiaj tańczyłam

Z wszystkimi moimi tancerzami

Z mężem

Z którym idę przez życie

Z pochmurnym mężczyzną

Któremu oddawałam się w tańcu

Z jasnowłosym chłopcem

Tańczącym walca jak Fred Astaire

Z tym który moją miłość odesłał do domu

Z nimi wszystkimi

Tańczyłam tango

Siedząc samotnie przy stoliku

Jive

Wsuwając baletki na stopy

Odmłodniałam,

unoszę się w nich .

Muzyka niesie

obejmuje w posiadanie

Partner gubi rytm nie czuję

tego.

Czuję dotykam i słyszę muzykę.

Tańczę z nią sama,

tylko z baletkami

Wiersz tańczący

Nie jestem Broniewskim

Nie piszę wierszy

żołnierskim krokiem.

One tańczą walca

we mgle w Sosnówce.

Unoszą się lekko nad Śnieżką.

Zbiegają z niej w rytm

Jive.

Przytulają się do mnie

w tangu.

I śmieją się tańcząc

szaloną polkę z górskim

potokiem.

O wiośnie

Fiołki

Klęczę w zachwycie

wśród fioletowej przestrzeni.

Z zieloności liści drobne łebki

lgną do moich rąk.

Stąpam ostrożnie.

W kwietniowych słońcu

są najpiękniejsze.

Nie mogę się oprzeć

I skazując je na śmierć

zrywam cały pęk

pachnącego fioletu

Kolory

Żółć gwiazdeczek mleczy

Biel kwitnącej tawuły

Zieloność dywanu trawy

Morze rzepaków w złocie

Różowe gałęzie jabłoni

A to wszystko przykryte

Błękitem nieba z chmurami

Czekanie na wiosnę

Miasto obsypane jest

złotymi gwiazdeczkami

krokusów

Na trawnikach bok nich

Białe i lilowe łebki współbraci

Forsycje pęcznieją żółcią

Wiatr czesze sploty wierzb

Pyszniących się listeczkami

Jeszcze mocno wieje i śnieży

Leją deszcze

Na pochmurnym niebie

Widać klucze dzikich gęsi

Wiosna czeka za progiem

Marzec 2008

Dary maja

Hojnie obdarza nas maj

Rozwinął czeremchowe bukiety

Owinął je zapachem

Dodał pyszny bez

Tawułami obsypał

Parki, ogrody i skwery

W lesie rozwinął dywany konwalii

A urodą kwitnących jabłoni

Oszołomił

Głogom polecił konkurować

Bielą i czerwienią

A to wszystko przykrył

Namiotem nieba

Maj 2008

Wiersz przekorny

Nareszcie przyszła wiosna

Noszę o niej wiersz

O uśmiechniętych bratkach

Tulipanach w trawie

Żonkilowych słoneczkach

O tańcu wiatru

W wierzbowych gałęziach

Ptakach śpiewających

W szale miłosnym

I o słońcu patrzącym z góry

Na tą radość

Ale jak o tym pisać

To takie banalne

Deszcz

Zza okna dobiega szum deszczu

Leżę i w głowie

Układam ten wiersz

Widzę nagie gałęzie

Drzew

Deszcz przyniósł zapach

Wiosny

Otworzyła już swoje drzwi

Wypuściła posłańców

Krokusy

Podnoszą łebki do

Nieba

Ptaki śpiewają

Czekam na maj

III 2911

Portret wiosny

Sfotografowałam wiosnę

Chmury na niebie

Pszczołę w kwiecie jabłoni

Trzmiela zanurzonego w kaczeńcu

Młode trawy na łące

Kaskady wierzbowych gałęzi

Brzozy w nowych sukienkach

Piękne głowy tulipanów

Przydrożne rowy obsypane mleczami

Bociany na gnieździe

Zrobiłam mnóstwo zdjęć

Ale wszystkie to tylko kopia

Odwiedziny

Odwiedziła mnie wiosna

Usadowiła się w wazonie

jak w wygodnym fotelu

Rozpostarła listki

spojrzała pączkiem

Wygodnie splotła gałązki

Z troską spytała

o bratki na balkonie

Nie chciała pić kawy

A soku z brzozy

Nie miałam

Poszła sobie

Może wróci

IV 2012                                                    EWA KWAŚNIEWICZ

4. MĘSKIE PISANIE

KAZIMIERZ DZIADOSZ, ROMAN CZARNECKI, WITOLD STANKIEWICZ,

Pierre Bonnard

KAZIMIERZ DZIADOSZ

Jesteśmy

Jesteśmy igraszką słonecznego lata,

Promieniem słońca i kroplą rosy,

Wysączonej z lat niepewności i

nadziei,

Naszych bezsłonecznych dni,

Podążam za Tobą

Pamięcią każdego słowa i gestu,

Każdego kwiatu w Twoich dłoniach,

I śladu uległej trawy...

Każdego bolesnego milczenia.

I jak na lotnych piaskach naszych dni,

Boję się zagubić słoneczne godziny,

Czas, który nas stworzył,

Czy tylko odnalazł?

Czas, który dał kropli rosy

Złoty promień

Z nadzieją na

Spełnienie......

Jesień

Jesień strumieniem złotych liści

płynie przez ścieżki,

gdzie ślady nasze zostały w zieleni traw,

ogrzanych ciepłem Twego ciała,

Gdzie słonce tkało pośród naszych cieni

dywan miłości,

gdzie miłość cała

była słońcem naszym, naszych oczu blaskiem,

żyła życiem łąk kwietnych,

rozśpiewanym lasem,

czułością dłoni naszych

i zapamiętaniem....

Dziś te obrazy noszę pod powieką

i z wiarą serca, że jesień, co płynie

przez ciche pola pozłacaną rzeką,

powróci czasem zieleni i słońca.

I będą znowu dla nas grały trawy,

wpłyniemy znowu w uścisku swych dłoni

w pola rumianków i drogę słoneczną,

która nie będzie miała końca.

Jesień już płynie,

a w nas tyle słońca......

Jesteś

Jesteś...

Mój horyzont z lasu Twoich rzęs,

Słońca Twego uśmiechu,

Ciepła Twego serca

Jesteś moim celem

Zagubionej drogi.

Jesteś -

Moje dni świtem i zachodem

Spięte Twoim obrazem,

Biegną kalendarzem

Naszych spotkań,

Mojego czekania.

Jesteś -

Każda chwila oddalenia

to jakby życie odłożyć

na czas jego spełnienia

w Twoim ogrodzie marzeń rozkwitłych.....

Moje drogi i bezdroża

zbiegają się w Tobie -

Przemierzam je codzienną tęsknotą.

Jesteś -

Mój ułożony świat, który rozsypał się

w miliony chwil

zbieram i układam w nową drogę....

do Ciebie.

Jesteś -

Stworzony przez Ciebie

jestem przez Twoje istnienie...

Bądź...

Bądź moim słońcem

Bądź dla siebie i dla mnie....

Bądź dla nas....

Bądź!

KAZIMIERZ DZIADOSZ

***

ROMAN CZARNECKI

TY

Tak trudno nie myśleć, bo przecież jesteś.
Tak trudno nie uśmiechać się, bo przecież myślę.
Tak trudno być cicho, bo przecież serce woła.
Tak trudno nie tęsknić, bo przecież dalekaś taka.

Jesteś myślami w kolorach, o barwach radosnych,
Jesteś radością niebieską, w kolorze nieba i chmurek.
Jesteś mgłą która do ciała przywiera, a niewidoczna,
Jesteś zielenią trawiastych łąk, pełnych kwiatów polnych.

Nawet nie wiesz, że jesteś tym wszystkim,
Nawet nie wiesz, żeś radości przyczyną.
Nawet nie wiesz, żeś nazwana wszystkim co piękne.
Nawet nie wiesz, że dla ciebie inni żyć chcą.

Zielona Góra, dnia 29.10.2018 r

JEJ MALOWANIE
Z głową pełną barw i pełna niewiary w siebie,
Zamyślona z pustką w duszy, przed paletą siadła.
W drobnej dłoni pędzel w bezruchu zastygł,
Zamglone oczy utkwiła w dali, której nikt nie dostrzega.

Nagle ruch pędzla kwiatem zakwita.
Szaleństwo łąki paletę pokrywa.
Błyski w oczach i radość na ustach,
Serce przyspiesza, a dusza na wolność się rwie.

Czekałaś nieświadoma na tę chwilę, jak na powietrze.
Barwę ciszy jednym ruchem w radość przemieniasz.
Całą sobą, szczęście i trud malowania wyrażasz.
Nagle twoje malowanie poezją barw zakwita.

MASZ SZANSĘ   
Nie mówić nic, to milczeć o wszystkim. 
To milczący krzyk, to łzy, które nie mogą płynąć po policzkach. 
To radość smutna, to szczęście nieszczęśliwe. 
A jednak radość, choć cicha to godna zazdrości.

Nie będzie czekał na nas czas, życie jedno nam dane.
Możesz przesiedzieć, przegapić, nie chwycić tej szansy.
Zapytasz kiedyś samego siebie, po co to życie było ?
Możesz ziarenko szansy rozdeptać, możesz jednak je zasiać.

Nie wierzysz, ale pytanie powróci, co z daną Ci szansą ?
I co powiesz sam sobie ? Co czujesz, co masz ?
Życie zaskakuje, ale pozwala wybierać. Masz szansę !
Nie zmarnuj, nie rozdepcz. Drugiej może już nie być…!

TANIEC
Otaczał nas gwar rozmów,
Jak szum morza słyszany z brzegu.
Kiedy nagle – przez salę dźwięk przeszedł,
jak rwąca fala morskiej wody.

I znowu, najpierw ostrożnie,
Jakby dla próby. Potem gwałtownie i głośno.
I jak wielka fala wody, ten dźwięk na parkiet
Porywać  zaczął pary siedzące.

Kolejnych gości spychać zaczął do tańca.
Delikatne dźwięki instrumentów
Przetaczały się po parkiecie. 
Tańczących ogarnęła  wszechobecna już muzyka. 

Tańczące pary, wiele różnych par.
Jedne wpatrzone w siebie, 
Inne, obojętnie wodzące wzrokiem po sali.
I tych dwoje – patrzących tylko na siebie.

On wpatrzony w nią, jak w cud natury,
Ona z miną radosną, ale zakłopotaną.
Nie widzą nikogo. Tańczą tylko dla siebie
Ten taniec niewypowiedzianych uczuć.

Ona z tajemniczym uśmiechem na ustach
I czułym spojrzeniem, którym go darzy.
On  pełen nadziei, uczucie tańcowi powierzył,
Jak niosącej ratunek szalupie.

Jej filigranowa sylwetka zdaje się nie tańczyć,
A płynąć na falach czarodziejskiej muzyki.
On wpatrzony w jej oczy, jakby szukający ratunku.
Zdaje się być jej łodzią i sterem zarazem.

Nagle, tańczące wokół pary zatrzymują się,
Jak żaglówki  pozbawione wiatru.
Cichnie muzyka, stopniowo, powoli,
Jak cofająca się z brzegu morska fala.

Na parkiecie, jak na pustej plaży, 
Tylko tych dwoje zaskoczonych ciszą.
Wolno, ale nieubłaganie odprowadza ją
Do obcego mu stolika.

Jego twarz, jak książka, z której wyczytać można
I radość wielką, i smutek ogromny na przemian.
Ona zakłopotana, już bez radości,
Tylko tym czułym spojrzeniem nadzieję mu pozostawia.

STAŃ I POSŁUCHAJ

Słyszysz ? Ptaki usnęły już.

Cisza przywiera do naszych ciał.

Lekki szum wiatru, który w liście wpadł.

Słyszysz ? Nasze serca się budzą.

Cisza osiada na nas kroplami mgły.

Lekki wiatr szarpie twoją sukienkę.

Słyszysz ? Nasze oddechy przyspieszyły.

Cisza mrokiem do nas dociera.

Lekki dotyk ciemności dreszczem przechodzi.

Słyszysz ? Serca nasze młotami brzmią.

Cisza spragnione dłonie nam splata.

Lekki zamęt się wkradł. Czy to już …?

RADOŚĆ

Jest radość, której wypowiedzieć się nie da.

Nie jest wielka, hałaśliwa, rzucająca się w oczy.

To radość, która jak śnieg w bezwietrzną noc osiada na ziemi.

To ona osiada na sercu i bierze cię w posiadanie.

Ta radość powoduje, że uśmiechem obdarowujesz

wszystkich wokół.

I kto jest przyczyną tego ? No kto

„M A R I O N E T K I

Marionetki, marionetki, przytakują, nadskakują,

Dla zaszczytów, dla kariery, godzą się na każde zło.

Swemu panu, albo pani w oczy patrzą, nic nie mówią.

Są, jak pieski, mierne, bierna ale wierne im.

Marionetki, marionetki, brak odwagi cechą ich.

Dla zaszczytów, dla orderów nie chcą wcale prawdy znać.

Przytakują bezrozumnie, ale zawsze, zawsze stadnie,

Z tą nadzieją, że im znowu skapnie coś.

Marionetki, marionetki, nie potrafią myśleć same,

Każde słowo z ust spijają swemu panu, albo pani,

Nawet gdyby tamci chcieli bzdury pleść.

Tworzą dworek, zawsze razem, zawsze w grupie.

Marionetki, marionetki, przytakują, nadskakują, taka rola ich.

Pan tchórzliwym typkiem jest, przygnieciony kompleksami.

Sam jest niczym, nic nie znaczy, potrzebuje taki dwór.

Otoczony klakierami musi być, bo inaczej nie potrafi już.

Marionetki, marionetki, dworem swego pana, albo pani są.

Chodzą stadnie, swego pana, albo pani śledząc każdy krok.

Wzrok wpatrzony, kark zgarbiony, kiedy pan, lub pani daje głos.

Wystraszeni, zagubieni, ale zawsze czujni by podlizać się.

Marionetki, marionetki, wysyp mamy duży ich.

Wokół plenią się jak chwasty, często plagą stają się.

Nie chcą myśleć, nie chcą mówić, wolą w cieniu być.

W cieniu pana, lub swej pani przeżywają uniesienia.

Marionetki, marionetki, wszędzie pełno ich, przytakują, nadskakują.

Znamy wiele marionetek, one chlubą swego pana lub swej pani są.

Stań na chwilę, popatrz wokół, może marionetką zostać chcesz ?

Marionetki, marionetki, czy są także pośród nas ?

WARTO
Po cóż mi oczy, skoro zobaczyć nie mogę…?
Po cóż mi uszy, skoro usłyszeć nie mogę…?
Po cóż mi dłonie, skoro dotykać nie mogę…?
Po cóż mi serce, skoro bić nie ma dla kogo…?   

Po cóż telefon, skoro dzwonić nie mogę…?
Po cóż mi pióro, skoro pisać nie mogę…?
Po cóż list pisać, skoro nikt go czytać nie będzie…? 
Po cóż to wszystko, skoro nie ma dla kogo…? 

Po cóż nadzieja ?  Bo ostatnia umiera !
Po cóż marzenia ? By spełniać się mogły !
A więc jesteś wśród tłumów, a więc szukać cię trzeba... !
Może przeczytasz i zadrży ci serce, i łzę może uronisz…?   

ZAMYŚLENIE
Twoje miasto mrok zaczyna brać w swoje władanie.
Osiada wszędzie. 
Na dachach domów, w konarach drzew.
Smutne latarnie stoją w oczekiwaniu na światło.
Stoisz w pokoju, zapatrzona w okno niewidzącym wzrokiem.
Jesteś myślami daleko, tam gdzie wzrok nie dociera.
Co Cię tak bawi, skąd uśmiech ten ledwo widoczny ?
Nagle czujesz, jak dłonie ciemności oplatają Twoje ciało.
Czujesz, jak myśl wywołuje wszechogarniający Cię dreszcz.
Bronisz się przed powrotem z dalekiego zamyślenia.
Nie chcesz wrócić na ziemię, a jednak musisz, wszyscy wracamy.
Nie  martw się, jutro zmrok też zawładnie twoim miastem.
I znowu staniesz z niewidzącym wzrokiem, zapatrzona w okno…

UŚMIECH

Kiedy myśl błądzić zaczyna wokół ciebie,
Czuję, jak uśmiech na twarzy się pojawia.
Nawet nie wiesz, żeś przyczyną tej radości,
Lubię, kiedy baraszkujesz w kącikach moich ust.

Jesteś jak motyl barwami tkany,
Który ufnie na dłoni mi siada,
A skrzydła muskając, uśmiech wywołują.
I znowu baraszkujesz w kącikach moich ust.                       ROMAN CZARNECKI 


***
WITOLD STANKIEWICZ 

Ty, ja…

Ty trunek, ja szklanka;

ty ogień, ja drewno.
Krótko trwa sielanka,
zmienia się w niepewność.
Popioły i pustka
pozostaną tylko,
smak napoju w ustach
i żar co trwał chwilkę.
A jednak łakniemy
stać się dopełnieniem,
żal nam, że to nie my
ogniem i pragnieniem.

Kiedy zamknęły się drzwi...

Kiedy zamknęły się za Tobą drzwi,
z tym szczękiem cichym, takim metalicznym,
wraz z nim odeszło w przeszłość słowo - My,
skrywając kroków odgłos w gwar uliczny.

Dotarło do mnie wówczas, że ten dźwięk
był taki krótki, ale... ostateczny,
niczym zranionych uczuć jęk,
gdy los bieg nagle zechce wrzucić wsteczny.

Krzyknęły - goń ją, bo ona nie wróci,
lecz rozum szarpał myśli wodze
i... sam ze sobą durny mózg się kłócił,
łaknąc i bojąc się zarazem, niczym złodziej.

Duma, egoizm jednak zwyciężyły,
siejąc nasiona bólu długo jakże wokół.
Wielekroć potem o tym jednak śniły
że znów usłyszą odgłos znanych kroków,

tych upragnionych, tych z przeszłości,
których się nie da zawrócić, niestety!
Żałując utraconej tak głupio miłości -
drzwi uchylonych kiedyś do serca kobiety.

Skrzydła z odzysku...

Między kroplami słonawego deszczu
i w lepkim chłodzie nieufności mgły
trzepocą trwożnie, by przetrwać w powietrzu,
wznieść się, choć chwilę, z ja do my.

Błądzą, szamocąc, wciąż szalone,
dopóki w nich nadzieja jakaś trwa,
by w końcu sensu brakiem poranione
upaść ponownie w smutek ja.

Miłość...

Jedno spojrzenie
a... już wszystko jasne
i, na sam widok, serca dziwne drżenie.
Jakby mu było w piersi coraz ciaśniej;
jakby się chciało wyrywać z niej do lotu.
Nie baczy na nic,
kpi sobie z kłopotów.
Dla jednej chwili,
tej z nią/nim,
gotowe
natychmiast i do końca
oddać siebie,
stracić głowę.

Nadać….

Nadać sens życiu!-
oto jest zadanie,
które przerasta możliwości wielu,
przez co zmieniają je w egzystowanie,
kreując zapomnienie na substytut celu.
Tak brną w ułudę, choć na godzin kilka,
byleby tylko zgłuszyć ból, cierpienie.
Tyle jest warta pseudo-szczęścia chwilka
pozwalająca przedłużać istnienie,
ze świadomością,
że… lepszy jest niebyt.
A przecież robią to
właściwie
żeby…

sezon ochronny 

Jedno spojrzenie,

a w głąb duszy wnika;
tembr głosu;
czułość dłoni;
warg onieśmielenie;
nagła,
nieskładna myśli gramatyka.
Tak,
Eros zawsze znajdzie sposób,
by
- gdy zapragnie tego -
ofiary dogonić!

****

Męskie spełnienie…

Ta krągłość kształtów na rozsądek wpływa,

wszak mami oczy moje nieustannie,
chłodem obawy rodzi, ale i… przyzywa;
zagięła parol najwyraźniej na mnie.
Wilgoć, uśpiona jeszcze, obiecuje jednak
rozkoszy mnóstwo, sycenie pragnienia.
Na długo starczy, zdoła całe przegnać?!
Nie zechcę potem ją na inne zmieniać?
Oto pytania są - f i l o z o f i c z n e!
Zadać je sobie musi mężczyzna, czy chłopak.
Stoją tak, kuszą bezwstydnie rozliczne.
Aaaa, co tu się certolić!!! Poproszę sześciopak

WITOLD STANKIEWICZ