2. WIERSZE LIDII ENGEL

LIDIA ENGEL

Kolejność

Był czas zasiewów

był czas wzrastania

był czas żniw

opustoszały pola

plony całego życia

powiązane w snopki

ułożone w stogi

czekają na przewoźnika

**

Oswajanie

Nie będę na nią czekała

zza drzwi zamkniętych

wyjdę naprzeciw

wbrew białym tabletkom

bólowi chylącemu ciało ku ziemi

otwieram drzwi na oścież

uzbrojona w wiarę nadzieję i miłość

wkraczam na ścieżki nie poznane

**

Reinkarnacja

z prochu powstałeś i w proch się obrócisz

Uwięzione w posrebrzanej klatce

rozsypują się radości smutki

uniesienia i upadki

zachwyty i trwogi

sypie się wypalone życie

poprzez popioły czasu

patrzę poza śmierć

może gdzieś kiedyś

z prochu powstanie inne życie

opuści srebrną klatkę

i pójdzie w świat

nową drogą przeznaczenia

**

Obawiam się…

Po bluzeczce małej dziewczynki z Aleppo

spływa gorzka łza, znacząc na bieli

krwawy znak zapytania

dlaczego?

Ruiny gruzów kłują niebo,

pod gorącym słońcem rozpadają się

cegła po cegle,

zamiera wyludnione miasto.

Mali ludzie

podobno stworzeni na podobieństwo,

mściwi, obłudni, żądni władzy

nie tylko tam,

niszczą co piękne, dobre,

niszczą życie

Za cenę panowania nad światem, nad umysłami

unicestwiają .

**

Gdzie są

Gdzie jesteście

rozsłonecznione dni

rozśpiewane lasy

rozzielenione ogrody

złociście rozgrzany

piasek plaż

dokąd odeszliście

milczą opadłe liście smutnych drzew

pochylona jesiennym wiatrem tęsknota

oddala się

**

Pożegnania

Żegnajcie góry moje

owiane wiatrem pamięci

kaskady potoków

szczyty błękit kłujące

trawy połonin w pokłonie

rozdzwonione hale

żegnajcie morza

liżące stopy mokrym chłodem

niosące na falach ku bezkresowi

teraźniejszość

żegnajcie lasy

przytulane do serca

zielenią listowia

zapachem igliwia

śpiewami ptaków

miękkością mchów

żegnajcie ogrody

malowane

kwietnymi rabatami

rozkwitaniem pąków

żalem ogarniam

kruchość czasu

wszystkie niespotkania

niedotknięcia

niepoznania

niespełnienia

**

Tkanina

Tyle spraw dokonało się

tyle zaczętych czeka

pęcznieje czas

utkany z marzeń pragnień

niedosiężnych szczytów

nieosiągalnych celów

szczelnie zamknięty pęka w szwach

zszywane nicią pajęczą pęknięcia

rozsypują minuty godziny dni miesiące lata

zebrane zawisną utkaną tęczą barw

na ścianach oczekiwania

**

Wiosenny poranek

Mój miły

senne unieś powieki

z dalekiej snu krainy wróć

spójrz

już słońce promieniem rozświetla szyby okien

cienie liści z drzew wysokich

plamami wesoło igrają na ścianie

a wiatr

z woalem firanki

tańczy walca na trzy pas

podaj mi rękę

pójdziemy łąkami otuleni ranną mgłą

zasłuchani w śpiew kosa

czujesz krople na rzęsach?

to rosa tak pięknie lśni w słońca promieniach

nie zmieniaj rytmu serc naszych

zajdziemy w cieniste lasy

pod zieleni baldachimem

przytuleni ramionami

zapomnimy chwile złe

uśmiechami obdarzymy wiosny czas

kwietne łąki w mgieł oparach

ranną rosę świergot ptaków

miłość w nas

**

Pierwiosnki dla mamy

Pamięcią wciąż powracam w me dziecinne strony,

marzeniami wędruję po kwiecistych łąkach,

rankiem, lekko jak motyl pośród kwiatów stąpam

i twarz zanurzam w żółtych kwiateczków korony.

W zakolach bystrej rzeki, na ciepłych płyciznach,

całe naręcza pierwiosnków rozrzuciła wiosna.

Ich woń gorzkawa, urok, i barwa radosna,

zieleń łąk, wody błękit – to moja ojczyzna

Był biały dom nad Bugiem, a w nim ukochana,

serce miłości pełne, najlepsza mateńka,

dla niej kwiatki zrywałam od wczesnego rana.

Powracam po latach, gdzie mogiła maleńka,

a w niej moja złocista, piaskiem przysypana.

I smutnieją pierwiosnki w mych dorosłych rękach.

**

Dzień Kobiet

Kochany wieszczu Adamie

ja tutaj zakładam veto

nie jestem żaden puch marny

z krwi i kości jestem kobietą

spójrz na siedzące tu panie

piękne zadbane i świeże

więc skądże to porównanie

z pierzem

anieli nam nie zazdroszczą

skrzydeł nie mamy – na razie

a jeśli któraś posiada

to raczej skrzydła pegazie

złoto- owszem, lubimy

i nie jest to żadna herezja

że złotem dla nas są słowa

i proza i poezja

kobiety ci oświadczają

puch – to nie nasza natura

a ponad puch przedkładamy

dobre i mądre pióra.

**

Figlarz maj

Cudownie umaił się maj na zielono

Tam kwietny dywan rozścielił pod stopami

Rosą deszczu sypnął, łąki skropił łzami

Tu promień słońca rozświetlił nad głową

Wybłękicił szare lusterko jeziora

Aby móc zalotnie przeglądać się w fali

Skwery i ogrody wyfiolecił bzami

Zielonością liści drzewa obdarowal

Naszą ziemię okrył nadziei welonem

Kwitnieniem jabłoni, zbożem wykłoszonym

Na sznureczku tęczy rozwiesił kolory

Księżycowym blaskiem wysrebrzył wieczory

Zamącił młodym w umysłach i sercach

Zawirował, rozkochał i uciekł…

Do czerwca !

**

Majowe kwiaty

Zielona Góra pachnie bzem

jest kolorowo i kwieciście

rozkwitły skwery i ogrody

wzrok wabią fioletowe kiście

zadomowiły się na dobre

zostaną z nami tu na dłużej

kochamy ich zapach i barwy

dobrze bzom

w Zielonej Górze

**

Jaskółka

Jestem ptakiem

kocham wolność i przestrzeń

znakiem czarnej błyskawicy

kreślę błękit

kocham człowieka

nie zawsze z wzajemnością

z ufnością

wznoszę swój dom obok

rok rocznie żegnam człowieka

jeśli czeka z tęsknotą

z dalekich dróg powrotów

w darze przyniosę wiosnę.

**

Gniazdo

Na deszczowych szybach

rozmazał się czas

za oknem bocianie gniazdo

straszy pustką

spływa kroplami smutku

tęsknoty

a „gniazdownicy” daleko.

Szybujcie raźniej

podniebnymi szlakami powrotów

omijajcie rafy niebezpieczeństw,

radość i wiosnę skrzydłami nieście

czekamy!

**

Feniks

Marzenia realne, nierealne

płoną na stosie złudzeń

bezpowrotność nie odbiera nadziei

wychodzę na spotkanie

chwil niespodziewanych, a cudownych

wydarzeń nieoczekiwanych, a miłych

przyjaciół dotąd nieznanych, a wspaniałych

z wypalonych popiołów

niczym Feniks

wyrasta apetyt na życie.

dziś usłyszałam skowronka

dźwięczał radością doczekania kolejnej wiosny

**

Oksymoron życia

Noce spokojne snem

noce bezsenne

dnie pełne radości

dnie smutne

słowa kojące i łagodne

Słowa raniące i okrutne

czas przepełniony nadzieją

i czarny czas zwątpienia

raz dni umykają zbyt szybko

i stagnacja gdy nic się nie zmienia

życie sprzeczności przeplata

są w nim blaski i cienie

a śmierć

to blasku utrata

czy z cienia wybawienie?

**

Fale życia

Z wysokości wydm spoglądam

na falujące morze

leniwie fala za falą dąży

na lekkiej bryzie spoczywa czas miniony

czas lata i wiosny

na słońcem wysrebrzonej

igrają chwile radosne

tamta mroczna otchłanią

niesie ból i dawne lęki

następna unosi troski i życiowe rozterki

fala grzywiasta burzliwe lata spienia

na najdalszej zza horyzontu płyną marzenia

wszystkie ku brzegowi dążą

czy wszystkie dopłyną

i kiedy to się stanie

odwieczna tajemnica

bez odpowiedzi pytanie

                                                                                                      LIDIA ENGEL