5. ADRIANA WITKOWSKA - wiersze i opowiadania

5. Adriana Witkowska

List

Wysyłam do Was

Dwa wiersze

By zagościły

W Waszych sercach

Na chwilę

Tak osobiste

Bo spadło na nie

Kilka łez i miłością

Zakręciło..

To jest moje

Też Wasze dziedzictwo

To co ja i my wyznajemy

Nasze dziś i jutro

Dowód naszego tu istnienia

Mój i Wasz trud

Moje zamyślenia

Radość że jesteście

Ze mną i we mnie

Dziękuję i za to Was cenię.....                               Adriana Witkowska- swym dzieciom

**

List do córki

Kolejny Twój wyjazd

Te nasze wstydliwe spojrzenia

To już pożegnanie?

Tak pragnę by było

Jak kiedyś

Gdy byłaś mała

Tak Cię całowałam...

A tu trzeba być dzielną

Mówię więc – wychodzę muszę..

Jakbym ja była gościem

Może tak będzie łatwiej..

Zostanę więc sama

Z różową bluzeczką

Jak z mym amuletem

Będę czekała...                                       Adriana Witkowska - dla swej córki Iwonki

Dom

Chcę domu

Dla nich

Mądrego ich mądrością

Domu z duszą

Mych dzieci

Trwałego ich miłością

By pomieściły się w nim

Wszystkie ich marzenia

Mocnego jak oni

Powstałego ich determinacją

Z dźwiganych na plecach

Cegieł i wapna

Białego jak panna młoda

Z oczami pełnymi szczęścia

Domu z przewagą dobra nad złem

Pragnę tego ich spełnienia... Adriana Witkowska - swoim dzieciom

**

Ojciec

Miał twarde zasady

W życiu

Cieszyć się rodziną

Przytulać swoje

Trzy kobiety

Nie zdejmować

Z serdecznego palca sygnetu

Mieć uśmiech na twarzy

Bez względu na

Co się wydarzy...

Umierać dla ojczyzny..

Czekać w obozie

Modlić się o powrót

Przez długie lata

Wrócić bez wiary

W ludzi i w Boga

Pracować dla idei i chleba

Do nocy, bo tak trzeba

Budować z tego wszystkiego

Nasz nowy dom.. z uśmiechem....   Adriana Witkowska-  mojemu ojcu

Optymistyczna refleksja             

Skąd nagle ta siła

Tak radośnie kroczę...

Coś we mnie wstąpiło

Może to słońca moce.....

Od tej jednej chwili

Nawet nie słyszę

Wiosennego wiatru

Co w mych oknach kwili

Straszy i latarnią miota

Myśli me i ludzie

Uskrzydleni wiosną

Nieśmiało a jednak

Swe głowy

Z nadzieją podnoszą

Ja chętna więc przyjąć

Wszystkie dary losu , czekam...

Oby już przyszła

Nie zmroziła owoce..

Dała to wszystko

Co nam zwykle

Na wiosnę potrzeba

Ta wiosna.....

Skrzydlate wspomnienie

Z głębi świadomości

Razem z falą morza

Wylały się me wspomnienia

Niczym mewy swymi skrzydłami

Poruszyły najgłębsze struny pamięci

W świetle poranka

W miękkości piasku

Przesiewam swą młodość

Pierwsze zauroczenia

Ulotne chwile

Bezpowrotnie uciekające

Razem z odpływem morza..

Znajduję muszelki pamięci

Odtwarzam chwile....

Kocia miłość                                               

Na miłosnej

Karuzeli

Zakochana w kocie

Zapatrzona

W jego spojrzeniu

Zapomniała

O swoim kobiecym

Przeznaczeniu

Pieściła

Głaskała czułymi słowy

A czas przeminął

Dla białogłowy

Została wdową

Po kocie niecnocie

Samotna

Co miała kota

Na punkcie kota...

Wyśpiewać swe życie...Wiersz dla Mirosławy Branickiej- Polarczyk

Dziewczyno

W czerwonej sukience

Z sercem gorącym

Jak słońce

Czy wiesz,że w ten

Dzień zimowy

Zawładnęłaś

Mym życiem

Niechcący?

Wróciły moje wspomnienia

Szalonych młodością dni

Rzuciłaś nam czary w piosence..

Stopiłaś na rzece kry...

Rozgrzałaś na nowo serca

Spełniłaś swe sny..

Wyśpiewać swe życie

W piosence

Żyć z nią na ,,ty”

Żyć coraz piękniej i piękniej....

Dziewczyno w czerwonej sukience

To Ty!.....

Czar chwili

Zapamiętać tę chwilę

Wyścieloną słońcem

Pachnącą pieszczotą lata

Ciepłą przyjaznym wiatrem

Falującym na naszych ciałach

Złoconą uczuciem

Odbitym od horyzontu

Naszych pragnień...

Kanikuła

Jest lato

Z gorączką uczuć

Słoneczna eksplozja

Ukrywanych myśli

Zaborcza kanikuła

A serce me woła

Chcę jeszcze

Do drugiego się

Serca przytulić

Rozkołysać się

Jak drzewo na wietrze

Posłuchać jak mówi

Jeszcze, jeszcze....

Pęknięta szklanka

Nasze życie jak

Pęknięta szklanka

Nie zapełni się

Nektarem życia

Nie da się złożyć

Okruchów szkła

Które ranią

Zresztą los

Układa nam karty

Nie wróci już ten czas

Nie znajdziemy tego miejsca

Tego miejsca

Już nie ma...

Nasz los

Niezwykłość dnia

Niuanse każdej chwili

Nasz chleb powszedni

Los co kwili

Opadający liść

Ostatni akord

Rapsodii pianisty

Gdy wybrzmiał

Z rana

Odchodzący

W mrok człowiek

Ta myśl

Dręcząca

Ciągle taka

Sama....

ADRIANA WITKOWSKA

Babę zesłał Bóg...

Z koncertu z okazji 25 – lecia kabaretu ,,Monte Verde” wróciłam zauroczona i napisałam wiersz pt. ,,Wyśpiewać swe życie”. W ten zimny lutowy wieczór nasze serca roziskrzyły bowiem piosenki. Wszystkie one śpiewały nam o naszym życiu....Przy okazji wielu rocznic i koncertów, wykonawcy udowodnili , że ich obecność na scenie jest nam słuchaczom UTW wielce potrzebna. W swych coraz to innych programach, rozbawiali nas ciętym dowcipem i piosenką. Tym razem program nosił tytuł ,,Co nam w duszy gra”. Mnie szczególnie zagrało, jeśli zaraz napisałam wiersz..

Wspominać będziemy ciepły głos Bożenki Rudkiewicz, jej oraz poszczególnych słuchaczy , pełne dowcipu role, skecze oraz piosenki...

Jednak ja napiszę i dedykuję ten mój komentarz kobiecie ,,orkiestrze”, Mirosławie Branickiej- Polarczyk. Przy wielu występach ,,Śpiewnika Uniwersyteckiego”, widzieliśmy Mirkę na scenie, sprawnie dyrygującą grupą oddanych piosence słuchaczy. Tym razem obserwowałam ją dokładnie i doszłam do wniosku, że pracę jaką wykonała w przygotowanie zespołu, to właśnie jej ogromny sukces. Umiejętnie w sposób tylko wykonawcom wiadomy, za pomocą umówionych znaków, kierowała machiną jaką był ten występ. Poruszała się lekko i zwiewnie , jakby to dyrygowanie nie sprawiało jej żadnego wysiłku. Była raz na scenie, raz poza nią, śpiewała i do tego jeszcze akompaniowała wszystkim wykonawcom. Ubrana w zwiewną czerwoną sukienkę niczym obłok, była centrum zainteresowania wielbicieli jej talentu. Jak wielkim nakładem pracy osiągnęła ten sukces , można się tylko domyśleć... Jeśli chciałabym określić te moje odczucia z występu Mirosławy, to wielkie oczarowanie jej osobowością, umiejętnościami, pracowitością oraz pięknością duszy...

Bo naprawdę babę zesłał Bóg - bo cóż innego stworzyć mógł ?

Ps. Koncert ten odbył się w gościnnych progach Teatru Lubuskiego w Zielonej Górze 4 lutego 2019 roku- reżyseria Elżbieta Donimirska, scenariusz- Bożena Rudkiewicz, opracowanie muzyczne – Mirosława Branicka – Polarczyk .

Adriana Witkowska

Nieplanowane z życia wzięte niespodzianki

czyli zerwane ścięgno Achillesa!....

Niespodzianka miała być, a jakże-miała przyjechać córka z Anglii i przyjechała-okazuje się z pomocą! Zaplanowałyśmy wyjazd do rodziny do Turku na święta i był, ale z ,,małymi” przeszkodami. Wszystko to się udało, ale ile sił kosztowało-to zaplanowane i n i e z a p l a n o w a n e lepiej nie mówić. Pragnę dodać kilka refleksji do tematu dotyczącego –co życie nam czasem ofiarowuje, bez względu na nasze zamiary. Choć nie jestem z wami ,,fizycznie”, ale nie chcąc ,,wypaść” z toku zajęć, a temat jest wielce interesujący, zabieram głos. Ciekawy temat, bo przecież każdy z nas chce ,,urządzić” swoje życie jak mieszkanko, na swój tylko sposób, by poczuć się w nim komfortowo. Przyszłość jawi się nam jak wielka niewiadoma i tak do końca nie wiemy czym nas może zaskoczyć. Przeważnie zaskakuje, gdy się tego nie spodziewamy, lub właśnie zaplanujemy. Właśnie wtedy dzieją się jakieś nierealne nieplanowane zjawiska. Mam tę świadomość dziś bardzo znaczącą, leżąc z nogą uniesioną wysoko w górę (bo tak zaleca medycyna). Tak wypaść z orbity swoich możliwości ruchowych i poruszać się jak manekin, którego ludzie ubierają i rozbierają ...Ale, ale, ja ze swoim poczuciem optymizmu- walczę-chwytam za kule i już chodzę, mimo chwilowego zniewolenia i strachu. Mam plan- c h o d z i ć i inaczej jak kiedyś spostrzegać swoje możliwości ruchowe. Jednak nie rezygnuję z wyjazdu na święta, daję się wepchnąć do samochodu i leżąc na dwóch tylnych siedzeniach z nogami na klatce z kotkiem z uniesionymi nogami, jadę na święta, by tam zrelaksować swoje nadszarpnięte nerwy. Ta niespodziewana historia, uczy mnie i tym podobne szybkie osoby o ,,określonym” wieku- nie spieszyć się i jeszcze do tego czytać horoskopy, bo gdybym przeczytała ubiegłoroczny horoskop, to dowiedziałabym się, że w grudniu nie leć do telefonu , bo możesz już nie wstać na własne nogi. Zaglądnęłam więc do horoskopu na 2017 rok i dowiedziałam się, że moja przyszłość jest podporządkowana księżycowi, że cenię sobie spokój (o tak!) że będę idealizować świat (o nie!), że dzięki przyjaciołom wzbogacę się duchowo i że mam uważać na mój słaby punkt –stawy. Dalej, że każdej planecie patronuje kwiat, a moim kwiatem jest piwonia. To się dziwnie zgadza, bo u koleżanki Ani w ogródku zawłaszczyłam sobie prawo do ich pielęgnacji i kocham je tak jak Was...z pozdrowieniami

Adriana Witkowska

Taki zwyczajny dzień

Taki dzień, o którym nic jeszcze nie wiesz jaki będzie... Może przecież doprowadzić cię do ekstazy, a może sponiewierać, lub dużo nauczyć. To był na sto procent właśnie taki dzień, a w dodatku pełen słońca. Gdy coś zaczynało się gmatwać, pogoda to naprawiała. Rankiem ,,poleciałam’’ do banku, by z bólem w sercu wpłacić na konto wspólnoty dużą zaległą sumę i z pustym portfelem wracałam przygnębiona do domu. Skwitowałam to krótko-,,oni tak potrafią” –na obronę własnej głupoty. W domu czekała wiadomość od Ewy-wysłałam ci artykuł o tobie. Niestety był w programie, który się nie otworzył. Pomyślałam, co też ta Ewa mogła o mnie napisać- tyle ,,wszystkiego” się przecież w życiu działo! Jakie tajemnice o mnie chce wyjawić... Wiem , że w pocie czoła go pisała. Nawet ścigała mnie telefonem, gdy byłam na cmentarzu z pytaniem- ,,Ada, a w którym roku byłaś na Festiwalu w Warszawie, to ty już jesteś taka stara?” Tak, tak, Ewuniu, taka stara-odpowiadam. Pomyślałam, biedna pisze nawet w niedzielę, bez odpoczynku... niech już napisze wreszcie, bo wpadnie prze zemnie w nerwy. Za chwilę, wychodzę z domu na uroczystość z okazji 71 rocznicy Powrotu Zielonej Góry do Macierzy. Co roku młodzież naszego grodu, składa hołd, przed Ratuszem pionierom miasta. Może to aktywne życie i praca dla pokolenia, tak owocuje naszą pionierów żywotnością. Wracam usatysfakcjonowana do domu, a tu wiadomość od Barbary Konarskiej, ,,dobre opowiadanie”, napisałaś...znowu radość z tego faktu. Za chwilę uświadamiam sobie, że dziś właśnie jest moja wizyta u lekarza, na którą czekałam 5 miesięcy tzw rezonans magnetyczny. Czytam więc, że jeszcze przed badaniem należy zrobić badanie. Lecę więc na łeb i szyję, do ambulatorium, a tam kolejka jak się patrzy...co zrobić? –zostaje już tylko dwie godziny do badania... a chłop,,żywemu nie przepuści”, więc czekam... W efekcie po godzinie mam wszystko i z wynikiem jadę taksówką do lekarza. Jest nas w poczekalni tylko 6 osób, ale na każdą osobę lekarz przeznacza pół godziny. Szybko obliczam trzy godziny czekania... Trochę jeszcze się to przedłużyło, ale jest nadzieja. Ludzie wychodzą po rezonansie z tajemniczymi twarzami, jakaś kobieta spłakana z wenflonem w ręce...co to będzie ze mną się działo - myślę... Zapowiada się fajny wieczór z maszyną... Wreszcie proszą, bardzo uprzejmie, przebierają w zielony szlafroczek i tak przystrojoną wsuwają do tunelu. Słyszę jeszcze głos-proszę zamknąć oczy a za chwilę otworzyć-ale już nie otwieram nie chcę nic widzieć. ..Nagle zaczynają się różne hałasy, jakby samochód przejechał mi po głowie, za chwilę start samolotu i jeszcze strzelanie...czuję jednak że żyję, więc jednak nie zabili? Z uśmiechem na ustach wyjeżdżam z tunelu jak zwycięzca na rydwanie, a lekarz dopytuje-no widzi pani, nic się nie stało, a wynik pocztą do domu. Wyskakuję z tego pojazdu i lecę do domu, by kontemplować ciszę w domu i atrakcyjność tego niezwykłego dnia. Szczegółowy wniosek z tego dnia to-czytaj uważnie urzędowe pisma!

Adriana Witkowska